Wow, ik ben al drie maanden zwanger! Dat besef wikkelde zich als een heerlijke zachte deken om mij heen. Ondertussen hadden we onze baby al twee keer mogen bewonderen via de echo. De eerste keer met acht weken en de tweede keer met tien weken. Hoe onwerkelijk het de eerste keer leek, des te meer ik het besef kreeg bij de tweede echo. Het gaat gewoon echt gebeuren, wij krijgen een baby!

Het gaat snel De weken vliegen aan me voorbij. Het klinkt misschien gek, maar ik kan al amper afscheid nemen van de echo foto van acht weken en houd deze nog lekker even in het lijstje in plaats van hem om te wisselen voor de echo van tien weken.

Nu is het gewoon alweer weken later en hebben we de mensen van wie we houden ingelicht over de zwangerschap. Ik weet niet hoe dat bij jullie was, maar ik was soms op een positieve manier best wel zenuwachtig om het te vertellen. Niet omdat ik bang was voor vervelende reacties, maar gewoon, omdat het zoiets bijzonders is. Het verandert je leven en ik denk ook echt dat het je leven verrijkt.

De magische grens Volgens de medische wereld is de kans dat het misgaat na twaalf weken zwangerschap flink verkleind. De baby ziet er al uit als een echt compleet mensje en de eerste echo is achter de rug. Het zien van een kloppend hartje zorgt voor rust en redelijk wat zekerheid. De baby ontwikkelt zich, beweegt en leeft. In de eerste elf weken van mijn zwangerschap heb ik weinig angst gevoeld. Tuurlijk ging het weleens door mijn hoofd; stel dat het misgaat.. Maar deze gedachte zette ik dan weer snel in een hele verre vrieskist.

Genieten van elke dag, elke week. Ten volle ervaren hoe mijn lichaam, als een soort oer vrouw, aan het werk was. Het wonder dat zich in mij ontwikkelt helemaal omarmen.

Kiplekker

Volgens mij mag ik echt niet klagen hoe mijn zwangerschap tot nu toe is gegaan. Omdat ik de eerste zes weken nog niets wist van de zwangerschap, heb ik toen ook geen echte klachten kunnen waarnemen. De afgelopen weken hadden een paar kleine dipjes. Zo heb ik een aantal dagen last gehad van migraine en misselijkheid. Dat was geen pretje. Ik ben bekend met migraine en heb daar dan medicatie voor die meestal goed werkt. Nu kon ik deze medicatie niet innemen. Dat was wel even doorbijten. Maar verder voelde ik me heel goed. Echt al een beetje op een roze wolk denk ik. Waar ik de afgelopen weken niet zo moe was, lijkt dat nu wel meer te komen. Ik geef me er maar gewoon aan over. Het is ook niet niks wat mijn lichaam aan het doen is. Soms wel een grappig idee dat je lichaam een soort van aan het sporten is terwijl je zelf op de bank zit.

Gedachten en gevoelens Mijn buik begint echt al wat uit te zetten. De meeste broeken met hoog model zitten niet lekker meer. Wanneer ik thuiskom doe ik snel een joggingbroek aan. Door mijn veranderende lichaam krijg ik steeds meer het besef dat ik zwanger ben. Andere momenten moet ik er echt even bij stilstaan en bewust nadenken. Dan stel ik mezelf het kleine baby’tje voor in mijn baarmoeder en kijk ik naar de echo foto’s. Of ik pak de centimeter erbij om letterlijk te zien hoe groot de baby nu is. Ik heb al een paar flinke opruimbuien gehad. Een soort vroege nesteldrang ofzo? Ik heb zelfs mijn kledingkast op kleur gesorteerd, haha! Heel af en toe krijg ik een klein piekermomentje. Dan bedenk ik me alles wat er nog gekocht moet worden en moet gebeuren. En bedenk ik me hoe mijn leven gaat veranderen wanneer de baby er is. Ik bespreek dit soort dingen allemaal met mijn man, dat is ontzettend fijn. Dan ben ik kwijt waar ik over aan het piekeren was en kunnen we er samen over praten en nadenken. Want uiteindelijk groeit het kleine wonder in mijn buik, maar maakt mijn man de rest van alles ook heel bewust mee.

Ik ben benieuwd naar wat er allemaal komen gaat en verheugd over alle komende maanden. Want het knusse en warme gevoel dat ik heb sinds ik weet dat ik zwanger ben, zal niet meer verdwijnen.